سلام دوستان گلم بعد چند مدت دوباره برگشتم نت خیلی اتفاقا تو این دوسالی که تو نت نبودم سرم اومد هه امیدوارم هر چی ارزو دارین براورده بشه

این روزها...

دنیایم به اندازه یک نفر کوچک شده

و یک نفر...

به اندازه خدا برایم بزرگ

قمار بزرگی کرده ام

اگر برود...

دین و دنیایم را باخته ام...

سلام امیدوارم که از وبلاگ استفاده کامل رو برده باشید منتظر نظرات خوبتون هستیم دوستدار شما:مهدی

من اگه خدا بودم ...!

اینقدر هوای دو نفره رو به رخ تک نفره ها نمیکشیدم ...!

نـتــرس از هجـــــ ـــ ـوم حـضــــــ ــــ ــورم ..!

چــــیزی جــــ ـــ ـز تـــنــهایی با من نیـــستـــــ ـــ ـ ..

رد پاهایم را پاک می کنم

به کسی نگویید

من روزی در این دنیا بودم.

خدایا

می شود استعـــــفا دهم؟!

کم آورده ام ...!

او یقینا پی معشوقه ی خود می آید

پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود:

چه نفاوتی میکند آنســـــــــوی دنیا باشی…

یا فقط چند

کوچه آنطرف تر

پای محبت که در میان باشد دلتنگی دمار از روزگار آدم در می آوردد…

شهریور 1381 بود که با یه دختر آشنا شدم . از راه تلفن . آخه اونقدر مغرور بودم که هیچ وقت غرور مردونم بهم اجازه نمی داد که از راه متلک بار کردن دخترا توی خیابون برای خودم دوست پیدا کنم . هر چند که به خاطر این غرور 3 سال توی غم عشق دختر همسایمون سوختم و با اینکه می دونستم اونم منو می خوادولی هیچ وقت به خودم اجازه ندادم که برم باهش حرف بزنم . از آخر هم پرید و رفت روی بوم یه نفر دیگه نشست . شاید اسم این غرور دیونگی باشه . اما این من بودم . من ...

با اینکه طولانی هست ولی واقعا ارزشو داره که تا اخرش بخونید امیدورام که لذت ببرید

                                                  بقیه در ادامه مطلب              

از خودم دور میشوم

تا به تو نزدیکتر باشم

این روزها . . .

" خیال "

تنها راه با تو بودن است !

بغض

دست هایی ست

که از بیم آغـــــوش شدن

توی جیبم محــــکم مشت کرده ام

وقتی عابری که عطر تو را به تن زده

تو نیستی !

ترسا  روزها اشک ریختم اما نگفتی برای چه

شبها اشک ریختم نگفتی کجایی

اما امروز به تمام دنیا میگویم 

من تمام نوشته هایت را خواندم 

واشکها ریختم  بس است میخواهم 

کسی را برای خود  اشنا کنم 

تا دوری تو در ذهنم محو شود

دور نرو ... 

بی منت بی هوس بیا کنار دلم

من غیر از این غمنامه هایی که می نویسم نوازش هم بلدم ...

بوسه برعکست زنم ترسم که قابش بشکند

  قاب عکس توست اما شیشه عمرمن است 

بوسه برمویت زنم ترسم که تارش بشکند

 تارموی توست اما ریشه عمرمن است

هنوز هم دلواپست میشوم

و تو نیستی و دلواپست میمانم

تا یک شب که دوباره رفتنت را

باور کنم

  هر چه تو بگویی!

 کمی زمان می خواهم

 هر وقت توانستم

 نفس کشیدن را فراموش کنم

 تو را هم از یاد خواهم برد!

پیـــــشت نبـــــــوده ، پیـــــر کــــردی … 

این من هستم که وفادار خواهم ماند ،

این تو هستی که تنها بی وفایی

از تو جا خواهد ماند!

این من هستم که آخرش میسوزم ،

این تو هستی که میروی

و من با چشمهای خیس به آن دور دستها

چشم میدوزم ... !؟

من…!

 مرا که میشنـاسی؟! خودمم

کسی شبیه هیچکس!

کمی که لابه لای نوشته هایم بگردی پیدایم میکنی

 مهربان، صبور، کمی هم بهانه گیر 

 اگر نوشته هایم را بیابی ، منم همان حوالی ام!!

نیازی به ....نیست!

می خواهی مرا بشناسی؟!!

لابلای جملاتم قدم بزن...

کنار نقطه هایم کمی بنشین...

دستان کلماتم را بفشار...

در چشمان حروفم خیره شو...

کمی از عاشقانه هایم بنوش...

.

.

آری این منم:

نام: برداشت

نام خانوادگی: آزاد

آرزو واسه خودش یک دختر زیبا و با کمال شده بود.تا این که دو سال پیش یعنی عید 86

که برای تبریک سال جدید به دیدن اونا رفتیم به غیر مستقیم و در بین حرفهای خانواده ی

عمم با دیگر اقوام شنیدم که واسه آرزو خواستگار اومده.اونوقت بود که زندگی برام جهنم شد.

هر شب کارم شده بود گریه و زاری.حتی یک هفته بعد که خانوادم تصمیم گرفتند که برای دیدن

خالم و بچه هاش به شهرستان برن من تصمیم گرفتم که پیش بابام خونه بمونم و همراه

اونها نرم که با تعجب خانوادم روبو شدم آخه قبلا  وقتی می خواستیم به شهرستان بریم

اول همه من وسایلم رو آماده می کردم خلاصه با آوردن چند تا بهونه مامانمو راضی کردم

که خونه بمونم.این یک هفته که خونه بودم بابام که به بیرون میرفت و من تنها تو خونه

می موندم و بلند بلند گریه می کردم.خیلی اون روزها اوضاع روحیم به هم ریخته بود.

حتی فکر از دست دادن آرزو داشت منو دیوونه می کرد.همش فکر می کردم که خانواده ی

عمم چه جوابی به خواستگار آرزو که پسر عموی آرزوبود میدن.اون موقع من هفده

سالم بود وآرزو حدود سیزده سالش بود اما از نظر جسمی خیلی بیشتر از یکدختر

سیزده ساله به نظر می یومد.تا اینکه خانوادم از سفر برگشتن و بعد از یکی دو هفته

که به خونه ی اونا رفتیم متوجه شدم که خانواده ی عمم به خواستگار آرزو جواب

منفی دادند و معتقد بودن که آرزو باید درسشو ادامه بده و بعد از طی کردن مراحل

عالی دانشگاهی در مورد ازدواج او صحبت کنند.اون وقت بود که انگاری تمامی دنیا

را بهم داده بودند.اون موقع بود متوجه شدم که  خیلی بیشتر از گذشته دوستش دارم.

اما همه ی ناراحتی من این بود که هر وقت که میدیدمش جز سلام چیز دیگه ای رو

جرات نمی کردم که به زبون بیارم.تا اینکه تصمیم گرفتم موضوع علاقه ی خودمو

نسبت به آرزو به مادرم وآبجیم در جریان بذارم آما هنوز که هنوزه جرات این کار را

هم پیدا نکردم.اما مطمئن هستم که اونها یه جورایی از رفتارم متوجه شدن که من به

سر بروی شانه های مهربانت میگذارم

عقده ی دل میگشایم

گریه ی بی اختیارم

از غم نامردمی ها بغض ها در سینه دارم

شانه هایت را برای گریه کردن دوست دارم

چنین بی کس شدن در باورم نیست

اگر این آخر و این عاقبت بود

که جزء افسوس هوایی در سرم نیست

--------

همه رفتن کسی با ما نموندش

کسی خط دل ما رو نخوندش

همه رفتن ولی این دل ما را

همون که فکر نمیکردیم سوزوندش

--------

چه هاشا تقه ایی بر در نخورده

چه آیا زنده اییم یا جون سپرده

چه هاشا صحبتی حرفی کلامی

که جزء به رفته ماییم ما نمونده

عجب بالا و پایین داره دنیا

عجب این روزگار سرد با ما

ی روز دورو ورم صد تا رفیق بود

من و امروز ببین تنهای تنها

خیال کردم که این گوشه کنارا

یکی داره هوای کار ما را

یکی غمگین میون دلسوز ما هست

نداره آرزو آزار ما را

عجب بالا و پایین داره دنیا

عجب این روزگار سرد با ما

ی روز دور ورم صد تا رفیق بود

منو امروز ببین تنهای تنها

تنهای تنها

تنهای تنها

تنهای تنها

تنهای تنها

فرهاد هر کلنگي که مي زد به ياد شيرين و به عشق او بود
هر کاري انجام مي دهي تا پايان کار
بايد همين حال را داشته باشي
همه فکر و ذکرت بايد خدا باشد، نه خود!

در دلم آرزوی آمدنت می میرد،

رفته ای اینک، امّا، آیا بــــــاز می گردی؟!

چه تمنای محالی دارم ....

خنده ام می گیرد!

 زیر چشم آرزوهایم کبود شده ... سیلی محکمی بود باور بی وفایی اش. 
 راه میروم و شهر زیر پاهایم تمام میشود! تو هیچ کجا نیستی...

 ای کاش، نبودنت را هم با خودت برده بودی!

نَتَرس بیـــــا

اینجـــا تاریک نیست

اینجـــا جاییست رویایی مخصوص تو

پشیمان نمیشوی

بدون ترس در آن قدم بُگذار

فقط کمی تَرَک دارد

اینجـــا قلبِ من است !

باران که می آید...
حضور مبهم یک هیچ مرا فرا می گیرد...
تپش های قلبم به شماره می افتد...
دم می رود و بازدم به سختی باز می گردد...
دلم سخت می گیرد...!

حکایت کسی بود که عاشق دریا بود اما قایقی نداشت...

دلباخته سفر بود اما همسفـر نداشت...

حکایت کسی بود که زجر کشید اما ضجه نزد...

زخم داشت اما ننالیـد...

گریه کرد اما اشک نریخت...

حکایت من حکایت کسی بود که؛

پر از فریاد بود اما سکوت کرد تا همه ی صداها را بشنود...!

جای من یک دل سیر ، چشم در آینه انداز و بگو: بهترینم !

ای دوست ، یادگار دیروز ...

دل من سیر برایت تنگ است...!

عشق نمي پرسه اهل کجايي

فقط ميگه تو قلب من زندگي مي کني

عشق نمي پرسه چرا دور هستي

فقط ميگه هميشه با من هستي

عشق نمي پرسه که دوستم داري

فقط ميگه : دوستت دارم

به خاطر روی زیبای تو بود

که نگاهم به روی هیچ کس خیره نماند

به خاطر دستان پر مهر و گرم تو بود

که دست هیچ کس را در هم نفشردم

به خاطر حرفهای عاشقانه تو بود

که حرفهای هیچ کس را باورنداشتم

به خاطر دل پاک تو بود

که پاکی باران را درک نکردم

به خاطر عشق بی ریای تو بود

که عشق هیچ کس را بی ریا ندانستم

به خاطر صدای دلنشین تو بود

که حتی صدای هزار نی روی دلم ننشست

و به خاطر خود تو بود

فقط به خاطرتو...

دوستت دارم....

به چشماني كه رنگش رنگ شبهاست

به آن نازي كه در چشم تو پيداست

به لبخندي كه چون لبخند گلهاست

به رخسارت كه چون مهتاب زيباست

به گلهاي بهار و عشق ای نازنينم

تا زنده هستم تو را من دوست دارم....ميپرستم

چشامو وقتي تو بهشون نگاه ميکني دوست دارم،

اسممو وقتي دوست دارم که تو صداش ميکني،

قلبمو وقتي دوست دارم که تو دوسش داشته باشي،

سلامتی اون بابایی که دختر کوچولوش زنگ زد بهش گفت:

بابا داری میای خونه شیرنی میخری؟؟؟

جیبشو نگاه کرد و دید نمیتونه!!

ماشینشو زد کنار خیابون

پیاده شد آروم و با خجالت گفت: آزااااااادی آزااااادی 2 نفر...